The diagnostic value of protein biomarkers in plasma and extracellular vesicles in patients with acute onset, continuous dizziness in the emergency department.

Met deze subsidie ondersteunt het SGOfonds een promotietraject. Dit houdt in dat een arts-onderzoeker gedurende een aantal jaar meerdere onderzoeken uitvoert binnen eenzelfde thema en na afloop promoveert tot doctor. Het SGOfonds stelt hiervoor 50.000,00 EUR beschikbaar.

Dit project is opgezet door Vincent Klokman en heeft in 2024 deze subsidie ontvangen.

Hoe ben je op het idee gekomen voor dit project?

Ik ben op het idee van dit onderzoek gekomen na een samenwerking met dr. Kim Jie bij de start van mijn opleiding tot Spoedeisende hulp arts. Als ANIOS op de SEH had ik al ervaring met hoe moeilijk het is om onderscheid te maken tussen centrale en perifere acute duizeligheid. Deze patiënten zijn vaak duizelig, braken en voelen zich hondsberoerd, waarbij zij niet stil kunnen zitten. Tijdens de HINTS+ examen vraag je je als arts vaak af; “Heb ik nou wel of niet een nystagmus gezien?”. Ik vroeg mij al vaker af of er niet een beter diagnosticum, of biomarker, beschikbaar was om mij hiermee te helpen.
Door de jaren heen is het merkbaar dat biomarker onderzoek in de neurologie achterblijft, zeker als je dit vergelijkt met bijvoorbeeld de cardiologie met alle ontwikkelingen omtrent het acuut coronair syndroom of vele onderzoeken naar troponines. In de literatuur zijn er potentiële (neurale) biomarkers beschreven, maar is er nog niet voldoende onderzoek gedaan in een gecontroleerde setting en ook niet toegespitst tot de Nederlandse situatie. Een biomarker die kan differentiëren tussen centrale en perifere vertigo zou absoluut van toegevoegde waarde zijn op de SEH.

Welk probleem lost dit project op?

Identificatie van een biomarker, die goed onderscheid kan maken tussen centrale en perifere oorzaken van plots ontstane acute duizeligheid, zal SEH artsen en neurologen steunen in het diagnostisch proces en te voeren beleid. De studie beoogt een kosteneffectieve diagnostische aanpak (inclusief klinisch beslismodel) te formuleren. Kortom: beter en veiliger voor de patiënt, kosteneffectiever voor de zorg.

Op welke manier wordt dit onderzocht?

Bij alle patiënten die zich op de SEH presenteren met acuut ontstane continue duizeligheid wordt bloed afgenomen en opgeslagen. Een panel van experts bepaalt de oorzaak van de duizeligheid bij de onderzoekspopulatie op basis van het neurologisch onderzoek (inclusief frenzel bril), MRI-beelden en follow up gegevens. Het opgeslagen bloed wordt in het laboratorium onderzocht op de 3 meest belovende literatuur beschreven eiwitten: S100ß, copeptin en neuron specifieke enolase in plasma en in EVs. De concentraties van deze eiwitten worden vergeleken tussen mensen met een centrale en perifere oorzaak van duizeligheid. 

Waarom is dit onderzoek belangrijk voor de Spoedeisende Geneeskunde?

Op dit moment is het nog onzeker wat de beste manier is om een herseninfarct en een aandoening van het evenwichtsorgaan van elkaar te onderscheiden bij patiënten die zich met acuut ontstane continue duizeligheid presenteren. Er vindt vaak beeldvorming plaats, terwijl de diagnostische waarde hiervan discutabel is. In de praktijk blijkt dat 80% van de patiënten een CT-scan en 60% een MRI-scan ondergaat. Ook wordt 80% van de patiënten opgenomen in het ziekenhuis, waarvan 65% een onzekere diagnose heeft (ongepubliceerde data). Met de implementatie van een biomarker (eventueel in combinatie met klinische kenmerken) in een klinisch diagnostische beslisregel kunnen deze aantallen vermoedelijk aanzienlijk worden teruggebracht, waardoor patiënten niet belast hoeven worden met onnodige onderzoeken, ziekenhuisopnames of behandelingen en minder tijd besteden op de SEH. Dit heeft als maatschappelijk voordeel dat ziekenhuiskosten mogelijk teruggebracht kunnen worden. Hiernaast kan ook het aantal mensen bij wie de diagnose herseninfarct gemist wordt, met mogelijke vergaande gevolgen, verminderd worden.